Roojse dichter: Leo vd Sterren

Nieuwjaarsgedicht 2025

De tijd gaat snel. Alweer een jaar voorbij.
Een jaar met vele in- en accidenten.
Steeds maar dat heen en weer van superblij
tot onwijs naar – met vele bijaccenten.

Soms ben je dat wat er gebeurt goed beu.
Soms valt het nieuws niet makkelijk te harden.
Conflicten, immigratie, het milieu.
Faillissementen, missende miljarden.

De maatschappij staat onder zware druk
van korte lontjes en gedoe met bommen.
De politiek lijkt een theaterstuk.
Wie nuanceert moet almaar meer verstommen.

Je voor het nieuws verstoppen heeft geen zin.
Je moet mee dobberen op de tendensen.
Afijn, we proppen maar de moed erin
en overschrijden weer de eigen grenzen.

Het oude jaar voor altijd afgerond
en, leuk of niet, het nieuwe gaat plaatsvinden.
Ik wens de Venraynaren een gezond
en schitterend tweeduizendvijfentwintig.

Vrijwilligers

Musea zoals dat van Venray zijn
als schepen want ze drijven op de golven
die steeds veranderen en anders zijn,
nu eens als worstelaars, dan weer als wolven.

Een museum als het Venrayse wekt
het beeld op van een trein van lang geleden.
Zonder locomotief die er aan trekt,
wordt er niet veel van a naar b gereden.

Er staat een Venray een museum en
dat kan niet zonder wind en zonder water,
zonder de stoom om kracht te leveren.
Vrijwilligers met heel hun doen en laten.

Het woord zegt alles al: uit vrije wil.
Men doet het werk en taalt niet naar betaling.
Daar staan bezoldigden vaak niet bij stil.
Dat lijkt wel, in een tijd van geld, een dwaling.

Zonder vrijwilligers bestaat en gaat
er heel veel niet. Zij leveren de schouders
waar menig rechtspersoon zich op verlaat.
Die schouders dus het klopje niet onthouden.

Twee werelden

Als jochie van een jaar of zes moest ik
op zaterdag in de Kennedystraat
bij Thielen vaker friet en snacks gaan halen.
Dan sloot ik aan bij een massieve muur
van heel veel grote mensen. Op den duur
kwam ik vooraan, stond tegen de vitrine,
waar al het lekkers naar mij lag te lonken.
Dan zag ik hoe Marietje in haar eentje
(tenminste zo herinner ik het mij)
de cafetaria bestierde met
zijn watertandende klandizie. Maar
ik kwam niet boven de vitrine uit.
Marietje zag mij niet of pas heel laat;
die grote mensen drongen voor. Toch ben ik,
dat vreselijke leed verdragend hebbend,
altijd met volle handen thuis gekomen.

Een jochie van een jaar of zes staat in
Khan Younis in een drom bij een tankwagen.
Maar hij is geen partij in het gedrang,
wordt weggeduwd, verdrongen door de groten.
Hij ziet de flessen vol met prachtig water
en ziet zijn eigen lege fles en vecht.
Hij vecht voor wat zijn kleine zelf maar waard is.
Maar dan rijdt plompverloren de tankwagen
plots weg, wanhopig achterna gezeten
door hen die nog geen water hebben, die
vandaag geen water zullen krijgen ook.
Dat vreselijke leed verdragen hebbend,
begeeft het jochie zich naar huis, of wat
daar nog van over is, waar hij zijn moeder
en beide zusjes ongelovig naar
die tergend lege colafles ziet staren.

Roojse dichter  Leo van der Sterren

Alle gedichten van de roojse dichter zijn te vinden op:
De Roojse dichter | Cultura Venray